WIERSZ NIEDOPISANY

Chodź, usiądź mi na kolanach
Ty masz niedorysowanego kolegę
Ja niedopisany wiersz… o miłości

Pomilczmy sobie prosto w oczy…

Druga osoba nie daje szczęścia?
Twój gładki uśmiech daje dom dla mej duszy
Rozwiew Twych dreadów daje smak dawnej wiary

Muśnijmy się po dłoniach…

A jeżeli tu chodzi o coś więcej?
A jeżeli nie ogarniesz tego na papierze?
Ale jeśli nie trafiam do Ciebie – to pomnij i wyrzuć

Napluj mi prosto w usta…

Chodź, usiądź przy kominku
Rozpalimy ognisko niedorysowanymi partnerami
Niedopisanymi uczuciami i niedoszytą płachtą przyszłości

A rano uprowadzę Cię w góry…

Tam będziemy szczytować nad przeszłością
Wlejemy w siebie wino nadzieji
Swój język wetknę do Twego łona

Odlecimy w świat daleki…

Chwilowo jednak położę się i wezmę leki
Zaaplikuję sen… czekając na szansę
Narazie każde z nas wzdycha do innych gwiazd